मलाई प्राज्ञ बनाउनुपर्ने केही कारण

प्राज्ञका वाञ्छित योग्यता आफूमा भरपूर छन् भन्नेमा म पूर्ण विश्वस्त छ । त्यसैले आफैँलाई प्राज्ञ सिफारिस गर्छु । सिफारिससाथ आफ्ना योग्यता पनि नत्थी गरेको छु : – सयभन्दा बढी कविता लेखेको छु । अझ बाल्यकालमा लेखिएका ‘आजका हामी कोपिला, भोलि फूल बन्नेछौँ’ खालका कविताहरू पनि जोड्ने हो भने दुई सयभन्दा बढी कविताको मोटो ढड्डा नै तयार हुनेछ । – साहित्यमा लागेर दुःख पाएको होइन, दुःख पाएर साहित्यमा लागेको हुँ । – व्यक्तिगत लाभहानिको गणितमुताबिक डेमोक्रेटिक र लेफ्टिस्ट दुवै हुन सक्छु । उस्तै परे, दुवै एकैचोटि हुन सक्छु । एकै थलोमा हुन सक्छु । – ज्ञानेन्द्रको शासनताका कफ्र्यूमा कविता भन्न सडकमा निस्केको छु । ९कविता र नारामा खासै अन्तर नहुने कुरा गम्भीरतापूर्वक बोध गरेको छु । – मेरो जीउभरि यातनाका चिह्न छन् । ती जनआन्दोलन भाग दुई ताका सडकमा कविता भन्न निस्किँदा पुलिसका हातबाट बनेका हुन् भन्ने मेरो अडान छ । (यस सम्बन्धमा मेरा विरोधीहरूको भर्सनलाई महत्त्व नदिइयोस् । उनीहरू मेरा जीउका स्थायी सुम्लाका जननी रक्सीभट्टीका रडाका हुन् भन्दै मलाई राष्ट्रियस्तरमा बेइज्जत गर्न घुँडा धसेर लागिपरेका छन् ।) – धेरै पढेको छैन । (बुर्जुवा शिक्षाको डिग्री के काम ? ) – बेरोजगार छु । (यो देशमा कति रोजगार छन् ?) – स्वदेशी/विदेशी गरेर एक दर्जनजति राम्रा कृति पढेको छु । तिनमा अकबर–वीरबल कथा, तोता–मैना किस्सा, मुनामदन, माओकी संकलित रचनाएँ, आमा आदि पर्छन् । – ठूलो साहित्यकार हुँ भन्ने भ्रम छ । – काठमाडौँमा हुने हरेक काव्यगोष्ठीमा अनिवार्य उपस्थित हुन्छु । – आफ्नो कविता भन्छु । अरूको सुन्दिनँ । – कला कलाका लागि होइन, कला जीवनको लागि हो भन्छु । किनभने, कला कलाका लागि भन्नु समलिंगी अवधारणा (लेस्बिएन कन्सेप्ट) हो । – विश्व साहित्यको अध्ययन गरेको छैन । आफ्नै टोल, छिमेक, स्थान र राष्ट्रको चित्रण गरिएका साहित्य छोडेर समुद्रपारिका साहित्यमा अभिरुचि राख्नु साम्राज्यवाद र विस्तारवादलाई टेवा पुर्याउनु हो भन्ने ठान्छु । – समावेशीकरणमा विश्वास गर्छु । (तर, मलाई समावेश नगरिने समावेशीकरणमा विश्वास गर्दिनँ ।) – नवीन सोचको मान्छे हुँ । सबुतका लागि भनिदिऊँ– प्रतिष्ठान हाताभित्र त्यसै खेर गइरहेको चरनक्षेत्रको सदुपयोग गर्न बाख्रापालन गर्ने सोच छ मेरो । – नेपाली साहित्यलाई धेरै माथि पुर्याएको छु । (घरको माथिल्लो तलामा बसेर लेख्छु ।) – साहित्यकारको सम्मान नगर्ने राष्ट्र सभ्य हुन सक्दैन । साहित्यकार सम्मानित हुने परिपाटी आजै, अहिलेदेखि बस्नुपर्छ भन्छु । यसको सुरुवात मलाई सम्मान गरेर हुन सक्छ भन्नेमा पूर्ण विश्वस्त छु । – प्रतिध्रुवीय कित्ताका साहित्यकारलाई चारपाटा मुडेर सिमाना कटाउनुपर्छ भन्ने ठान्छु । – संस्कृति मन्त्रीको ठूलो फ्यान हुँ । – भत्ता खाने, देशरविदेश भ्रमणमा जाने, जाडो–गर्मीअनुसार घामरसियाल ताप्ने, गफ चुट्ने, लेखनका नाउँमा संस्मरण या यात्रा वृत्तान्त लेख्ने, प्राज्ञिकताभन्दा प्राज्ञिकताको ध्वाँस देखाउनेजस्ता प्राज्ञका आधारभूत योग्यता मसँग भरपूर छन् । पुनश्च १ : साहित्यिक वेश्यावृत्तिका सूत्रकार जति सबैका आशीर्वाद प्राप्त गरेको छु । पुनश्च २ : साहित्यिक वेश्यालयको नियमित ग्राहक हुँ । (नयाँ पत्रिका दैनिक, २०६६ असोज ९ गते प्रकाशित)