शिव भजन गाईराख्नु होला ! फेरि फेरि पाइन्न यो चोला !!

  हात मुखको जोहो गर्न कोठाबाट कारखाना जाँदै गर्दा बाटोमा यो गीत झाट्ट सुनेँ । गीतको अरु अन्तरा खासै नबुझेपनि यो लाइन चाँही एकै पटकमा याद भयो । माइकले पनि दोहो¥याएर यही नै लाईन गाइरहेको थियो । अनायासै मैलेपनि मनमनै एक फेर गीत गाएँ । साँच्चै ! फेरि फेरि त पाइन्न यो चोला । त्यसो भए अब शिव भजन गाएर बसौं त ? यो प्रश्न मनमा हठात उब्ज्यो । गीतले टुक्राले मेरो कारखानातिर दौडदै गरेको पाइला एकाएक मोडियो । म लागेँ भजन गुन्जिरहेको स्थानतिर । गौरीघाटनिर पुग्दा देखियो; लामलागेका हजारौं भक्तजनहरु । उनीहरु शिवको काखमा गई बेलपत्र, दुध इत्यादी चढाउन एकदम आतुर थिए । मानौं आफ्नै जन्मदिने रोगी आमालाई अन्तिम पटक हेर्न आईसीयूमा गइरहेका छन्। भगवानको घरसम्म जान आतुर भक्तजनहरुलाई व्यवस्थित गर्न खटिएका देखिन्थे हजारौंको संख्यामा स्वयमसेवकदेखि पुलिसहरुसम्म । म बल्लतल्ल जय बागेश्वरीबाट ओरालो झर्दा पुगिने गेटमा पुगेँ । त्यहाँपनि त्यतिकै भिड थियो । अरुदिन ठ्याँस्स गनाउने२÷३ वटा बोकाहरु आज त्यहाँ देखिएन । भित्र छिर्न खोजेँ । पुलिसले बाटो छेक्यो । मैले कार्ड देखाएँ । ‘लामो कुरा नगर’ पुलिसले कार्ड नहेर्दो रहेछ । म लुरुक्क भएर फर्केँ । माइकमा अघिको गीत बजिरहेको थियो । एक हजार रुपैंयामा भगवानलाई खुस दिएर पूजा गर्न गएका मानिसहरुको लाम देखेँ ।  भगवान पनि घुस खाँदो रहेछ ।’ मनमा एकाएक यस्तो पो भन्न मन लाग्यो । गाई पाल्ने गाउँमा पुग्दा देखियो अघिको गीत बज्ने मञ्च । मानिसहरु भजन गाएर नाचिरहेका थिए । मञ्चको अगाडि अग्लो दानपेटिका राखिएको थियो । मनमा सम्झना आयो । सायद शिवले पनि मैले जस्तै बाँच्नुपर्छ क्यार नत्र किन चाहियो यत्रो पैसा । म भजनमा झुमिरहेको मानिसहरु हेरिरहेको थिएँ । एउटाले धकेलेर मलाई बाहिर निकालिदियो । म बाहिर आईपुगेँ । सम्झेँ, सायद मैले दान पेटिकामा केही राखेको भए भजनमा नाच्न पाउने रहेछु । हरे, नाच्न पनि पैसा तिर्नुपर्ने ? म सरासर सोझिएँ मान्छे पोल्ने घाटतिर । बाटोमा कयौं माग्ने मान्छेहरु लाम लागेर बसेका थिए । किन ढाँट्नु, मैले पैसा दिइन उनीहरुलाई । मान्छे पोल्ने घाटतिर जाँदै गर्दा मेरो मन भने सिधै सोझियो गाउँतिर । गाउँमा गतवर्ष शिवरात्रीमा भएको थियो एउटा घटना । त्यो घटना यस्तो थियो :– घटना सर्लाही कालिन्जोरमा भएको थियो । शिवरात्रीको दिन गाउँमा एकजना उटपट्याँङ मानिसले भाङ र धतुरो मिसिएको खीर गाउँभरी खुवाएछ । कतिले शिवरात्री भन्ने दिन नै भूलेर खाए । कतिले शिवरात्रीमा रमाइलो गरौं भनेर खाए । धेरैलाई नमान्द नमान्दै जवरजस्ती खुवाईयो । भाङ्को मात्रा नमिलेको खीरले पुरै गाउँ करिव ३५ घर पुरै अर्धपागलको बस्ती जस्तो भयो । कोही छाति पिटीपिटी रुने, कोही हाँसेकोहाँस्यै गर्ने, कोही लुगाफाटो बोकेर आधारातमा निस्कन खोज्ने भयो । भाङ खानेहरुमध्ये केही युवतीहरु पनि थिए । युवतीहरु भाङ खाएपनि आधारातमा घरबाट निस्केर खोला र जंगलतिर हिडेँ । बुवा दाजुभाइ छोरी चेली खोज्दाको हैरान । दाइभाइ नहुनेहरु खोज्न गएनन् । त्यसपछि त्यो रात जम्मा तीनवटा घटना भयो । पहिलो घटना, एकजना घरको धुरीमा गई त्यहाँबाट फालहान्दा खुट्टा भाँचिएर अपाङ्ग भयो । अर्को एकजना भाङ्को सुरमा अर्को गाउँमा पुगेछ । मानिसले चोर भनेर उनलाई बेहोस हुने गरी पिट्यो । तेस्रो दुई जना युवती बलात्कृत भइन् । हुन सक्छ भाङ खुवाउनुको अन्तिम योजना यही थियो । ती युवतीहरुले केही दिनपछि परिवारमा कुरा खोले । बलात्कृत युवतीका परिवारले लोक लाजको डरले प्रहरीकोमा उजुरी दिन गएनन् । बिझाइरहने पीडा बोकेर ती युवतीहरु बाँच्न विवस भइन् । बलात्कार गर्नेले बहादुरीपूर्वक गाउँमा एक कान दुई नाक गर्दै हल्ला फिँजाउन थाले । बलात्कृत युवती र परिवारलाई अब समाजमा इज्जत देखाउनसमेत नहुने हुन थाल्यो । अन्ततः ती युवतीहरु गाउँ छाडेर काठमाडौं पस्न बाध्य भए । म जान्दिन आज ती दुई युवतीहरु कहाँ के गर्दै होलिन् । ? म लागेँ भिड र पुलिसको घेरा छिचोल्दै भस्मेश्वरतिर । जहाँ नाङ्गा बाबाहरु नाङ्गीएर शिव भक्तीगान गाइरहेको हुनेछ । सामाजिक मर्यादाको के कुरा । भगवानको उपसना गर्ने दिन । सायद यही सोचेर जोगीहरु नाङ्गीने होडमा थिए । भस्मेश्वरमा देखिइनन् दुई जना विदेशी युवती । उनीहरुले एकजना नाङ्गो जोगीको फोटो खिच्दै थिए । अरु जोगीहरु कंकटमा गाँजा भरेर खाँदै थिए । भस्मेश्वरमा नाङ्गाहरु खासै नभेटिएपनि म निस्किएँ मान्छे पोल्ने घाटतिर । घाट एकदम सुनसान थियो । मान्छे नमरेर हो या पोल्न नदिएर हो उनै शिव जानुन् । तर मान्छे पोल्ने चितामाथि कुकुरहरु पुच्छर लुकाएर सुतिरहेका थिए । अब मेरो यात्रा अघि बढ्यो गुहेश्वरीतिर । उकालोमै देखियो, गाँजा र भाङको खुलमखुल्ला बिक्री भइरहेको । गालामा महादेवको तस्बिर पेन्टिङ गर्न लगाउनेको उस्तै भिड । उकालोमा अर्धनग्न फकिरहरुको उस्तै उच्श्रृङखल गतिविधि । कुचोले आफ्नो लिङ्ग छुवाउँदै तमासा हेरिरहेका रमितेहरुको टाउको माथि माथि कुचो नचाउँथ्यो । त्यसपछि श्लेस्मान्तक बनतिर लागेँ। उता उस्तै थियो, गाँजा तानिरहेका युवायुवतीको भीड । बाँदरहरु डराएर यताउता कुदिरहेका । यता आकाशतिर भ्याटाटा कराउन थाल्यो हेलिकप्टर । पशुपतिको आकाशमा फन्को मारिरहेको देखियो नेपालको झन्डा र महाशिवरात्रीको तुल बोकेर ‘नेपाल सरकार’ࢌ। आकाशतिर हेरिरहेको थिएँ । एउटाले थमाईदियो सेतो पुर्जा । पुर्जामा लेखिएको थियो, ‘लिनुहोस्, अवश्य जान्नुहोस्’ हेरेँ, ब्रम्हा, विष्णु र महेशको मातापिता को हुन् ? यो जान्नकालागि यो किताव यतिमा किन्नु होस् । किताव किन्न यहाँ सम्पर्क गर्नुहोस् । म छक्क पर्छु । के यस्तै हो शिवरात्री भनेको ? फेरि सम्झिन्छु सनातन हिन्दु धर्ममा कट्टर पक्षपातिहरुको चर्को भाषण । के छ यसमा जोगाउनु पर्ने सँस्कृति ? किन आजपनि मानिसहरु पछि लागेका छन् धर्मकै नाममा ? महिला अधिकारको कुरा गर्ने महिलाहरु नै किन लिङ्ग पुजा गर्न लाम लागेका छन् बिहानै देखि ? मानिसको त के कुरा, राज्य नै किन दिन्छन् यस्ता अन्ध धर्मलाई प्रश्रय ? म रन्थनिन्छु । सोच्दा सोच्दै हठात मुखबाट फुस्कन्छ शव्द ‘अफिम, सब अफिममा लट्ठीएका छन् लट्ठ्याईरहेका छन् शासनमा बस्नेहरुले।’ म रन्थनिदै निस्कन्छु पशुपतिको भिडबाट तिलगंगातिर । उता भजन मधुर लयमा बजिनैरहेको थियाे : ‘शिव भजन गाईराख्नु होला ! फेरि फेरि पाइन्न यो चोला !!’