माओवादी हल्लाउने भूकम्पपीडितको चीन भ्रमण : भ्रमणदलका एक सदस्यको डायरी–२

$\"china_cover\"$ Dec 15 $\"china$ पाण्डा पार्क र शुद माध्यमिक बिद्ययालय अबलोकन थियो । असीभन्दा बढी हाम्रो भ्रमण दललाई खर्चको कुनै पर्वाह नगरी सुबिधाजनक ढंगले भ्रमण गराइरहेको छ । भ्रमण बिशुद्ध घुमफिर र मनोरञ्जनमै सीमित रहने संकेत देखिदै थियो । सुरुका दिनहरुमा त घुमफिर रमाइलै लाग्ने नै भयो । त्यसपछि भने हाम्रो अबस्थाले कुनै निश्चित उपलब्धीको अपेक्षा साँच्दै थियो । यस्तै अपेक्षा सलबलाइरहेको बेला करिब ४० किमी पार गरेर हाम्रा गाडी पाण्डा पार्कको नजिकै रोकियो । लेखिएको थियो, ऋजबलमनग च्भकभबचअज द्यबकभ या न्बष्लत एबलमब द्यचभभमष्लन । भित्र पस्यौँ । जताततै निगालोघारी । निगालो पाण्डाको मुख्य आहार मानिदोरहेछ । सडकको दायाँबायाँ बीच भाग खाली भाग सबै निगालोले सजिएको । पाण्डा घर अलि माथि रहेछ । बिद्युतीय गाडीले पालैपालो लग्यो । पाण्डा सुनेको हो, फोटोमा देखेको हो । तर प्रत्यक्ष पहिलो पटक देख्न पाइयो । पाण्डा त्यहाँको बिशेष प्रकारको जनावर रहेछ । गाइडका अनुसार पाण्डा चीनमा मात्रै बस्छ भन्ने बुझियो । धेरै देशले पाण्डालाई चीनबाट लगेका थाहा भयो । त्यहाँ पाण्डाको प्रजनन केन्द्र भएकाले उत्पादन र बिस्तारलाई बिशेष जोड दिँदोरहेछ । रेड पाण्डा भएको ठाउँ पनि अबलोकन गरियो । करिब तीन घण्टा पाण्डा पार्कमा रह्यौँ । दिउँसो शुद माध्यामिक बिद्ययालय प्रबेश ग¥यौँ । बिद्यालय अत्यन्त ब्यबस्थित र सुन्दर थियो । १९२९ मा सुन जम जेनेरलले स्थापना गरेका रहेछन् । जसको उद्देश्य बिद्यार्थीलाई असल मान्छे बनाउन भक्ति, साहसी, मिहेनती भन्ने नारा लेखिएको रहेछ । जुन सिचुवान प्रान्तको सबैभन्दा राम्रो बिद्यालयको रुपमा लोकप्रिय रहेछ । शुद बिद्यालय ८६ बर्षको इतिहासमा एउटा आधुनिक र अन्तर्राष्ट्रिय प्रसिद्ध माध्यमिक बिद्यालय बन्न पुगेको रहेछ । जसका तीनवटा क्याम्पस रहेछन् । यिन स्य क्याम्पस, बिदेश भाषा क्याम्पस, र कुवाम हुवा क्याम्पस । शुद बिद्यालयमा १० हजार बिद्यार्थी र हजार जति शिक्षक रहेछन् । बिद्यालयले कमाएको लोकप्रियता प्रशिद्धि देखी त्यहाँका बिद्यार्थी र शिक्षकहरु गर्व गर्दारहेछन् । शिक्षण भवन, प्रयोगशाला भवन, सूचना भवन, रातो भित्ता, पहेलो फूल, हरियो रुख, निलो आकास आदि दृश्यले वातावरण मनमोहक देखिन्थ्यो । करिब ४०० मि को लामो खेलमैदानले त्यसको आकर्षण बढाएको थियो । करिब तीन हजार बिद्यार्थी सँगै खाने भोजनालय र बस्ने छात्रबास जसलाई बिद्यार्थीले बिद्यालय मात्र नभएर घर पनि मान्दारहेछन् । त्यस बिद्यालयमा बिद्यार्थीहरुको २० वटा संगठन रहेछ । हरेक संगठनले हरेक हप्ता पालैपालो बिभिन्न कार्यक्रम आयोजना गर्दारहेछन् । मुलुकको संस्कार, पहिचान, इतिहास तथा मानवता पढाइदोरहेछ । त्यहाँ हरेक संगठनले पालैपालो ब्यक्तित्व बिकाशमा टेवा पु¥याउने खाले सिर्जनशील कार्यक्रम गर्दारहेछन् । शुद बिद्यालयका बिद्यार्थीको तीनवटा संस्थान रहेछन् । १, माओ अ बाजा संस्थान जुन जुन शुद बिद्यालयको कुआम हुवा क्याम्पसको संगीत सम्बन्धी संस्थान रहेछ । उनीहरुको नारा यस्तो थियो, हामीसँग संगीतको क्षेत्रमा बिशेष जोश छ, सबै संगीत भएको ठाउँमा हामी छौँ । २, स्युन लिन सबर्द संस्थान जहाँ बिद्यार्थीको शारीरिक सुसंगठन र मजबुत पार्नु हुनेरहेछ । ३, हान वंशको लुगा संस्थान जहाँ हान वंशको लुगा र संस्कृति मन पराउने बिद्यार्थीका लागि बिशेष रहेछ । जसले हान वंशको लुगा र संस्कृतिलाई सिकेर बुझेर प्रचारप्रसार गर्नु भन्ने रहेछ । विद्यालय परिवारले हामीलाई स्वागत गर्दै कार्यक्रम हलमा आसन ग्रहण गरायो । हल निकै ठुलो थियो । प्रधानाध्यापकले हाम्रो भ्रमण दललाई स्वागत गरे । नेपाल र चीनबीचको परम्परागत सम्बन्धको पृष्ठभूमिको चर्चा गर्दै असल छिमेकी सम्बन्धलाई अझ बिकास गर्नुपर्नेमा जोड दिए । विद्यार्थीहरुबाट सांगीतिक प्रस्तुतिको माध्यमबाट स्वागत ब्यक्त गरिए । विद्यालय प्रमुखले भ्रमणदल प्रमुखलाई मायाको चिनो प्रदान गरे । त्यसपछि अनुभब साटासाट गर्न हाम्रो टोलीलाई पाँच भागमा बिभाजन गरियो । कागज काट्ने कलाद्वारा बनाइने आकर्षक फूल बनाउने कार्यमा लागियो । त्यहाँका शिक्षक बिद्यार्थी र हामी सँगसँगै अभ्यास थाल्यौँ । भाषाका कठिनाइका बाबजुद पनि हामीले आपसमा साक्षात्कार ग¥यौँ । त्यस बिद्यालयमा जति पनि बिद्यार्थी देखिन्थे ती सबै आफ्ना आमाबाका एक्ला सन्तान थिए । यस अर्थमा कि चीनको नीतिअनुसार एक सन्तानले मात्रै कानुनी मान्यता पाउँछ । आफ्नो घरबारे सोध्दा उनीहरुको जवाफ हुन्थ्यो, हाम्रो घर पनि यही हो, विद्यालय पनि । बच्चाहरुको पठनपाठन र भविश्य निर्माणको जिम्मा सरकाले नै लिने हुँदा उनीहरुको बसोबास पनि विद्यालयकै होस्टलमा हुँदोरहेछ । त्यहाँको चलन गज्जबको रहेछ । वच्चालाई आमाबाबुले त आफ्नो सन्तान मान्ने नै भयो राज्यले पनि आफ्नो सन्तान मान्दोरहेछ । राज्यलाई जस्तो जनशक्तिको अवश्यक छ उस्तै बनाउन अभिप्रेरित गरिदो रहेछ । सबै बालबच्चाको क्षमता अभिवृद्धि गर्नेदेखि भविश्य सुनिश्चित गर्न काम राज्यले नै गर्दोरहेछ । त्यहाँको वातावरणले हाम्रो मन छुन्थ्यो । त्यस्ते परिकल्पनामा लान्थ्यो । हाम्रो राज्य पनि यति नै व्यवस्थित भैदिए ! विदाइपछि होटलतर्फ लाग्यौँ । कताको प्रान्तीय राजधानी छँन्दु कताको नेपालको राजधानी काठमाडौं । काठमाडौंले छन्दुको स्तर किन चुम्न सकेन ? दसकौंदेखि काठमाडौंले किन गति लिन सकेन ? काठमाडौंका दौतरीहरुले छलाङमय विकास गर्दा काठमाडौँ किन गतिहीन ? यसको जवाफ चीनिया युवाहरुले नै दिए । त्यहाँका युवा प्रतिनिधिसँग अनौपचारिक कुराकानी भयो । नेपालको सन्दर्भमा चित्तबुझ्दो विश्लेषण हुन्थ्यो उनीहरुको । उनीहरुबाट व्यक्त भएका एउटा बाक्य निकै घतलाग्दो थियो । नेपालको आन्तरिक विकासको लागि बहुदलीय प्रणाली निकै बाधक छ । दलदलको खुट्टा तान्ने प्रवृत्तिले नेपाल उठ्न नसकेको हो । अर्को कुरा पनि थपे, चीनमा जनता छ र सरकार छ । नेपालमा जनता छ, राजनितिक दल र त्यसका थुप्रै नेता छन् अनि सरकार छ । चीनमा राजनीतिक ब्यक्तित्वले आफूलाई सरकारको कर्मचारीको रुपमा पेश गर्छन् भने नेपालमा जनता र सरकार भन्दा पनि ठुलो हुँजस्तो पार्टी र नेता देखिन्छन् । शक्तिकेन्द्रको रुपमा आफूलाई उभ्याउँछन् । गाडी होटलको आँगनमा रोकियो । बेलुकाको खाना खाएपछि अबेरसम्म निद लागेन । नौ तलामाथिबाट बाहिर नियाल्दा सामुन्नेमा एउटा गगनचुम्मी टावर देखिन्छ । भm्यालबाट बाहिर हेर्दा देखिने सहरको रात्रिकालीन झिलीमिली देखिन्छ । छँन्दु जनसंख्याको हिसाबले चौथो ठुलो सहर रहेछ । जहाँको जनसंख्या १४ करोडको हाराहारीमा रहेछ । बिकासको हिसाबले संघाई, बेजिङ, गोन्जाओ, सेनजेनपछि पाँचौ स्थानमा रहेछ । सिचुवानको प्रमुख शहरहरुमा छँन्दु, मेनयाङ, नानचोङ, लुझौ, डेयाङ, लशानजस्ता सहर रहेछन् । जसमध्ये छँन्दु र लशान भ्रमण ग¥यौँ । पाँचौं स्थानको छँन्दुले नै हामीलाई चकित पा¥यो । यस भ्रमणको सिलसिलामा एकपटक बेजिङ टेक्न चाहन्थ्यौँ । ग्रेटवाल चढ्न लालयित थियौँ । भ्रमणतालिकामा थिएनन् ती । पूर्वनिर्धारित कार्यक्रमको आधा हिस्सा कटौति भएको बुझियो । छँन्दु र कुन्मिङ दुई प्रान्तको दुई सहर भ्रमणको लागि दुई साताको भिसा थियो । कटौतिको कारणबारे जानकार थिएनौँ । एक प्रान्त एक सातामै सीमित रह्यो हाम्रो भ्रमण । ऐनान प्रान्तमा अबस्थित कुन्मिङ भ्रमणको लागि बिशेष क्षेत्र मानिदो रहेछ । जुन चीनको दक्षिण पश्चिम भागमा पर्दोरहेछ । छँन्दुबाट करिब १००० किमीको दुरीमा रहेछ कुन्मिङ । अधुरै रह्यो कुन्मिङ भ्रमण । भ्रमणबाट मैले एउटा जवाफ पाउन सकिरहेको थिइनँ कि हामी भुकम्प प्रभाबित क्षेत्रका प्रतिनिधि चीनमा २००८ मा गएको भुकम्पले ध्वस्त संरचना र त्यसपछि निर्मित नयाँ भौतिक संरचना, नयाँ बस्ती कस्तो छ ? सात बर्षको अबधिमा त्यहाँ भएका बिकासको स्तर तुलना गर्न चाहन्थ्यौँ । सोही अवसरको नजिक हामी पुग्न सकेनौँ । त्यो बिशेष क्षेत्रलाई पनि कार्यक्रम तालिकामा समाबेस गरिएको रहेनछ । २००८ पछि निर्मित नयाँ सहरको नाम बेईचुन द्यभष्अजगल अष्तथ रहेछ । जुन अबलोकन गर्नै पथ्र्यो । संम्भब भएन । बेईचुन सहर छँन्दुबाट करिब ७३ किमी मात्र टाढा रहेछ । त्यहाँ जान सम्भब थियो । तर योजनामा पारिएन । यस सहरको अबलोकन गर्न नपाउनु यस भ्रमणमा खड्किएको खल्लो बिषय हो । dec 16 $\"china$ साबिककै गतिमा शैलीमा निर्धारित समयमा निर्धारित गन्तब्यतर्फ बढन तयार भयौँ । त्यो भ्रमणको अन्तिम दिन थियो । टिम गाइड ज्याक जिम्मेवारीपूर्बक आफ्नो भूमिका निभाउँदै थिए । जाँदैगरेको स्थलबारे उसको बुझाउने कोशिस जारी थियो । हाम्रो ३ नं टिममा प्रमुख गाइड ज्याक, नेपाली अनुबादक हिमलत्ता, हिन्दी अनुबादक वाङ, स्थानीय बिद्यालयका शिक्षक ज्याकलगायतका टिम हामीसँगै थिए । ज्याक अंग्रेजीमा बोल्थे, हिमलता नेपालीमा अनि वाङ हिन्दी बिशेष रहेछ । अरुसँग सामान्यतः अंग्रेजीमै कुराकानी हुन्थ्यो । करिब पाँच किमी गुडेर हामी उ होउ किशोर बिकास केन्द्रमा पुग्यौँ । त्यो किशोरकिशोरीका सिर्जनशील क्षमताको बिकास गराउने, प्रतिभा प्रस्फुटन र प्रदर्शन गराउने थलो रहेछ । त्यहाँ हस्तकला सिकाइदोरहेछ । एउटा ठुलो हलमा जम्मा गराएर सबैलाई आआफ्नो रुचिअनुसार ६ भागमा बिभाजित हुन आग्रह गरे । एक, चिनियाँ लिपिमा आफूलाई मनपर्ने कुरा लेख्ने । दुई, बिभिन्न थरीका मुकुण्डो बनाउने । तीन, माटोको पाण्डा बनाउने अभ्यास । चार, चाइनिज मोमो बनाउने अभ्यास । पाँच, बिभिन्न रंगका रुमाल बनाउने अभ्यास । छ, कम्फु अभ्यास । सबेै निर्धारित रचनात्मक कार्यमा लाग्यौँ । म पाण्डा बनाउने समूहमा थिएँ । केही समयको मेहेनतपश्चात् पाण्डा तयार भयो । सबैले आआफ्नो कार्य सकाएर प्रदर्शनीको लागि तयार भयौँ । आग्रह भएअनुसार पालैपालो आआफ्नो सिर्जना प्रस्तुत गर्न थाल्याँैँ । पहिलो प्रस्तुति थियो, मुुकुण्डो बनाएको देखाउने । दोस्रोमा, चिनियाँ लिपिको प्रदर्शनी । तेस्रोमा हाम्रो पाण्डा टिमले प्रदर्शन ग¥यौँ । छैठौ टोलीले मोमो बनाएर सबैलाई चखाए । अन्तमा सामूहिक फोटो खिचाएर छुट्यौँ । त्यहाँबाट हामी बिश्वबिद्यालयतर्फ सोझियौँ । क्यगतजधभकत ग्लष्खभचकष्तथ ायच ल्बतष्यलबष्तिष्भकु नाम गरेको युनिर्भसिटि १५ किमीको दुरीमा थियो । बहुत सुन्दर थियो । सजिसजाउ बगैचा, ढकमक्क रंगीचंगी फूल, बगैचा छिचोलेर अलि अघि प्ुग्दा युनिभर्सिटिको प्राङ्गणमा पुगियो । प्राङ्गणमा संस्थापक हेडमाष्टरको सालिक रहेछ । चिनियाँ शैलीमा निर्मित दरबार झैँ लाग्थ्यो । युनिर्भसिटिलाई पृष्ठभाग बनाएर फोटो खिच्याँै खिचायौँ । तेस्रो तलामा उक्लियौँ । प्रदर्शनी कक्षमा राखिएका बिबिध चिनियाँ बिशेषताका हस्तकला सामग्री अबलोकन ग¥यौँ । चौथो तलामा उक्लियौँ । जहाँ चिनियाँ क्रान्तिकालको इतिहास झल्कने तस्बीर भित्ताभर थिए । क्रान्तिकालीन लालसेनाको तस्विर, क्रान्तिकालको जीवन्त झँै लाग्ने लडाइँका दृश्य, क्रान्तिकालका अगुवा नेता कार्यकर्ताका सामूहिक तस्बिर, लम्बे अभियानका लर्को । यिनीसित साक्षात्कार गर्दा बल्ल माओको देशमा माओलाई भेट्न आएजस्तो अनुभूति भयो । एकाछेउमा माओको शालिक रहेछ । सँगै टाँसिएर फोटो खिचाएँ । माओको प्रतिमासँग मात्रै भेट भयो । माओको समाधिस्थल, अचेत भौतिक शरीर अबलोकन गर्ने रहर अधुरै रह्यो । त्यहाँ देखिएका ऐतिहासिक दृश्यले नेपाली क्रान्तिको झझल्कोलाई पनि सम्झायो । ती दृश्यसित हाम्रो साइनो जोडिएको थियो । हाम्रो जात मिल्थ्यो अनि कर्म पनि । ज्याकीलाई माओबारे बुझ्दा उनको जवाफ थियोः माओ चीनको सुप्रिमो हुनुहुन्थ्यो । माओलाई हामी नयम ाबतजभच को रुपमा मान्छौँ । चीन आधुनिक चीन बन्न माओको प्रमुख योगदान छ । उनको जवाफमा दम थियो । उनी चिनियाँ जनमुक्ति सेनाका मेजरका एक्ला छोरा रहेछन् । बाबुजस्तै जनमुक्ति सेना बन्ने रहर थियो तर शिक्षक बन्न पुगेको बताए । उनलाई मैले जनमुक्ति सेना कालको बर्दिधारी तस्विर देखाएँ । आफ्ना सुप्रिमोसँंग खिचिएका तस्विर देखाएँ । प्रतिक्रियास्वरुप उनले भने, तपाईंसँग भेट गर्न पाउँदा ज्यादै खुसी लाग्यो । सायद यो हामीबीचको सुन्दर संयोग थियो । उत्सापूर्बक उनले मेरो सम्पर्कसूत्र मागे । अन्तिम गन्तब्यतर्फ सोझिन टिम गाइड ज्याकले सबैलाई सामेल गराए । छँन्दु ध्रुबीय महासागर पार्क जुन ३ किमीको दुरीमा थियो । महासागर पार्क भन्दा सागरकै समुन्द्रकै किनार होला भन्ने लख काटेका थियौँ । कस्तो होला त्यहाँको पार्क ? परिकल्पनाभित्र खोतल्दै थियो मनले । महासागर पार्कमा पस्यौँ । समुन्द्र किनारमा पुगेजस्तो लागेको थियो । नजरले समुन्द्र खोज्दै थियो कतै देखिएन । त्यो त डल्फिन पार्क रहेछ । डल्फिन समुन्द्रको प्राणी समुन्द्रलाई तीनवटा पोखरीमा कैद गरी सेता र कालो गरी ६ वटा डल्फिन राखिएको रहेछ । त्यहाँ डल्फिन सर्कस देखाइदो रहेछ । डल्फिन कति सचेत, कति चलाख, कति नक्कल गर्न जानेको । प्रत्येक दुई डल्फिनसँग दुई युबा गज्जबले खेल्थे । उनीहरुबीच भाषाको तादम्यता थियो । ती युबाले डल्फिनलाई मुसार्दै जे गर्न भन्यो त्यहि गर्दथ्यो । डल्फिनका गतिबिधि देख्दा लाग्थ्यो कि माछारुपी सचेत मानब हो । पानीमाथि निस्किएर टाउको झुकाएर पखेटा जोडेर नमस्ते गथ्र्यो । पानीमाथि पुच्छर निकालेर पुच्छर हल्लाई बाइबाई गर्दथ्यो । साह्रै रोचक । फोटो खिचाइयो । भिडियो बनाइयो । निस्कँदा एका छेउमा सिसाले घेरिएको बन्द पोखरीमा एक जोडा कभबािष्कज देखियो । त्यो पनि हेरिरहूँजस्तो लाग्यो । अर्का छेउमा सिसाको बन्द कम्पाउण्डभित्र जल थल दुबै भागमा खेल्ने सेतो भालु उयबिच दभबच थियो । अर्को, त्यस्तै ठाउँमा कछुवाको जोडी थियो । सबै सामुन्द्री प्राणी थिए । त्यसैले धु्रबीय महासागर पार्क भनिएको रहेछ । होटल फर्कियौँ । dec 17 $\"china$ अर्थात पछिल्लो दिन स्वदेश फर्कने कार्यक्रम थियो । केही किनमेल गर्नुपर्ने सबैको आबश्यकतालाई मध्यनजर गर्दै सबै टोलीलाई समय दिइयो । किनमेलको लागि सहर पसियो । घुमियो । जमिन माथिको सहर पनि घुमियो र जमिन मुनिको पनि । जमिनमाथिको सहर त सहर नै भैगए । जमिनमुनिको सहर पनि हेरियो । हामी बसेको होटल डाइनाष्टीमुनि तीन तल्लाको ब्यापारिक बजार । देख्दा सुरुङमार्ग जस्तो लाग्थ्यो । कहाँ्बाट जादाँ कहाँ निस्कन्छ ? मेसो पाउनै गाह्रो । पस्ने र निस्कने बाटा थुप्रेै थिए । त्यो भूमिगत सुरुङ बजार कति लम्बाइमा फैलिएको छ ? बाटो भुल्ने डरले जुन बाटो गएको त्यही बाटो फर्कियौँ । माथि सडकमा निस्कँदा त सडक पारि पो पुगिसकेछौँ । भूमिगत बजार संजाल भयङ्कर देखिन्थ्यो । केही समय किनमेलमा रह्याँै । छँन्दुसँग हाम्रो आर्थिक तह मिल्दैन थियो । तैपनि चिनोस्वरुप केही किनमेल गरी फर्कियौँ । राति अबेरसम्म निद लागेन । भ्रमणले के दियो हामीलाई र हामीले के लिन सक्यौँ ? उपलब्धीको कुनै ठोस आकार छैन । नयाँ संसार घुमियो । के नयाँ संसार लिएर जान सकिएला ? स्वदेशको तातो खबर कानमा ठोकिनै रहन्थ्यो । हाम्रो भ्रमण सुरुदेखि नै बिबादित रह्यो । जुन मुद्दाले हंगामा मच्चाएछ । शक्तिवान मानिने पद र प्रतिष्ठा हल्लिनसम्म हल्लिएछ । दुनियाँसामु शिर झुकाउनु पर्ने बाध्यता आइलागेछ । दूरदर्शिताको अभावमा तनाब झेल्नसम्म झेलेछन् । भ्रमण बिबादित भएपछि चिनियाँलाई खल्लो लाग्ने नै भयो । जे होस बिबादकै बीचबाट एउटा जम्बो टिम, सरकारी भ्रमण दलले आफ्नो भ्रमण सम्पन्न ग¥यो । सिचुवानले धेरै कुरा सिकायो । सिक्न र ग्रहण गर्न सक्दा सिचुवानले एउटा परिष्कृत संस्कार भोगाएर पठायो । सम्बृद्धिको एउटा सुन्दर दुनियाँ देखाएर पठायो । चिनियाँले पनि भ्रमणको अबधिमा देखिएका र देखाइएका बिम्ब प्रतिबिम्बलाई नेपालमा लगी रोपियोस्, हुर्काइयोस भन्ने सकारात्मक सोच हुँदो हो । सरकारी भ्रमण दलका सदस्यमा त्यस भ्रमणको प्रतीकात्मक अर्थ र महत्वबोध भयो भएन सम्बन्धित सदस्यसँगै हुनुपर्छ जवाफ । खैर चीनले एउटा महत्वपूर्ण अबसर प्रदान गरी नेपाली युवाको भ्रमणदललाई अद्भूत बिकासको नमूना चखाएर पठायो । स्वदेशको पुनर्निर्माणमा त्यो स्वादले काम गर्ला नगर्ला ? प्रतिकुलतालाई अनुकुलतामा ढालेर स्वबिबेक अतिरिक्त शिक्षा आर्जेर जोशसहित फर्किएका युवाले पुनर्निर्माणका पहरेदार बन्छौँ भन्दा प्राधिकरणले चिन्ला या नचिन्ला ? जे होस्,। भ्रमण सफल रह्यो । सानदार रह्यो । ग्रहण गर्न सक्दा उपलब्धीमूलक रह्यो । र, अन्तमा सिंगो चीन सरकार र चीन नीतिप्रति नेपाली युवा भ्रमण दल हार्दिक आभार ब्यक्त गर्दछ ।