‘केटाकेटीको देश’- कविता

काठमाडाै‌ ।

बाबुले स्वतन्त्रताको गीत लेख्छन
आमाले त्यही गीत गाउन जान्दिनन
केटाकेटीहरूले
रंगीन पुतली छोपी डोको भित्र थुन्छन
जब डोकोमा प्वाल देख्छन
तत्काल डालो माग्न
आमालाई चिमोट्छन !

बहिनीलाई नजर लगाउने आँखाहरूलाई
दाजुहरूले फुटालिदिन्छन !
अनि
नफुटेका आफ्ना आँखाहरूले
बहिनीका साथीहरूका
वक्ष र नितम्बमा नजर लाउँछन !
केटाकेटीहरूले
दाजुको कोठाको ठूलो ऐनामा
दिदीको नङपालिस दलिदिन्छन !

भिनाजुले दिदी लैजान्छन
दिदीले सम्पत्ति लैजान्छिन
भिनाजुले ‘भैगो,म संग छ’ भन्दैनन !
जत्ती नै सम्झाए पनि,
‘ज्वाइँ चेला संग माग्नुहुन्न’ भने पनि
केटाकेटीहरूले
भिनाजु संग पैसा माग्छन
र
खेलौनामा बन्दूक किन्छन !!

अग्ला घरहरूले घाम छेक्छन,
चौरको दुबो मारिदिन्छन !
केटाकेटीहरू धुलोमा खेल्छन,
बललाई हिलोमा चोबल्छन
र
ताकी ताकी शीशमहलमा हान्छन !
अहंकार फुटाइदिए पछि केटाकेटीहरूले
रुन्चे अनुनय गर्छन-
‘अंकल मैले हैन,त्यसले हो !’
केटाकेटीहरू
अलि अलि राजनीति पनि गर्छन !

वाद ल्याउँछन,तन्त्र ल्याउँछन
व्यवस्था जन्माउँछन
र
सरकार बनाउँछन !
सरकार बनाए पछि
ठूला मानिसहरू कुम्भ निंद निदाउँछन !
तर
केटाकेटीहरूले
बाँस ल्याउँछन,पाती ल्याउँछन
सिमली ल्याउँछन,झिंगटी ल्याउँछन
र
घर बनाउँछन,
भाँडाकुटी खेल्छन !

सबै भाँडाहरू अटेनन भने कुटीमा
केटाकेटीहरूले
त्यसलाई भत्काउँछन
र
नयाँ बनाउँछन !
केटाकेटीहरू
सबै अट्ने
सृष्टि र व्यवस्थामा विस्वास गर्छन !
केटाकेटीहरू निदाउँदैनन !!

नुहाइदिने बेला केटाकेटीहरू
लाजले आँखा चिम्लिन्छन
साना हत्केलाले
कलिला अंग ढाक्छन !!
तर
अड्डामा, अदालतमा
टिभीको पर्दामा, अखबारका छातीमा
साँधमा, सिमानामा
दरबारमा, मन्दिरमा
ठूला मानिसहरू नाङगै उभिन्छन
र
दूधले नुहाइरहन्छन !

थाहा पाउनुभो रु
अचेल किन केटाकेटीहरू
दूध खान अटेरी गर्छन ?!
केटाकेटीहरूले
सेतो भित्रको कालो देख्दछन !

अब देखि,
घर,समाज र देश
केटाकेटीलाई चलाउन दिऊँ !!

✍️ हेमन्त गिरी,जापान