नदीको कथा- कविता

यतिखेर उदास बनेको छ मजस्तै एउटा सुनसान बगर ! सायद, आफ्नै सपनाहरू गुमाएपछि फुटेको हुनुपर्दछ यो पहाडको मनको बाँध पनि ! र त वर्षौं-वर्षदेखि, जीवनका सारा लयहरू टुटाएर यो धर्तीमा बगिरहेछ - यति ठुलो आँसुको नदी ! ............................ किनारा छेवैमा एकजोर बुढा आँखाहरू ओछ्याएर एउटी माझिनी हेरिरहिछे पानीको पन्नामा कोरिएका अक्षरहरू जहाँ लेखिएको छ उसकै वैंसको एउटा इन्द्रेणी कथा ! ऊ सम्झिन्छे, पानीका सहस्र अनुच्छेदहरू कुल्चिएर कति चाँडै दौडिएछ आफ्नै उमेरको यो कम्पनी गाडी ! ...................... नदीमा छ नदीकै आफ्नो जिन्दगी ! कसलाई पो थाहा छ र, हसिना ? जिन्दगीका रहरहरू टुटेपछि कति भरोसाहरू पुरानो बयामझैँ फुटेर गए होलान् ! कति सम्झनाहरू विधुवाको सिउँधोझैँ पुछिएर गए होलान् ! तर पनि, नदी निरन्तर बगिरहेछ - आफ्नै अनुहार मेटाउँदै ! ...................... यो पानीको वहाव उर्लेर कति सपनाहरू बाढीको भेलमा डुबे होलान् ? यो धमिलो पानीमा भिजेर कति संवेदनाहरू नुनको ढिकाझैँ पग्लिए होलान् ? पानीको धारमा रेटिएर किनाराका कति खुसीहरू मेटिएर गए होलान् ? र यहि नदीको आँसुमा डुबेर यो देशका कति विश्वासहरू बगेर गए होलान् ? भन न हसिना ! यति शान्त देखिने नदीभित्र किन होला डरलाग्दो ज्वारभाटा दौडिरहन्छ ? ............................... दुस्खको पैह्रो झरेर संसार सपना-शुन्य बनेपछि विच्छेदित हुनुपर्ने हो - जीवनको गति ! तर किन होला अविच्छेदित छ - नदीको यो अविराम गति ? यात्रा त उहि छ तर किन गन्तव्य भेटी फर्किदैन नदी ? न कुनै विश्रान्ति छ न त कुनै थकाईका सुस्केराहरू छन् ! न त कुनै रङ छ न त कुनै आकार नै छ - पानीको ! कहाँ लुकाउँछ होला नदीले आफूभित्रको पीडाको समुद्र ? ............................ आजसम्म पनि, जीवनको आशा बोकेर अविरल बगिरहेछ - एउटा दुस्खी नदी ! यस्तो लाग्छ तरल हुनु भनेको सबैभन्दा खतरनाक हो ! सायद, बगरलाई केहि थाहा छैन होला देश छोडेर मुङ्लान झरिरहेको शरणार्थी नदीको कथा !