दुनियाँ यत्तिकै बदलिँदैन, ब्रदर !

जीवनको ऐश्वर्यहीनता मास्न उनीहरूले उठाए बन्दुक र, हामी गुलाबी डायरीमा ऐश्वर्या रायमाथि गजल लेखेर बसिरह्यौँ भूगोलका मैला, घिनलाग्दा र निर्मम प्रतिष्ठापनहरू बढार्न उनीहरूले आह्वान गरे आँधीतुफान र, हामी सन्नाटाको कीर्तन गाएर बसिरह्यौँ नक्साका धर्सा–धर्सालाई आफ्ना रगताम्य पाइतालाले टेकेर उनीहरूले देश चिने, बुझे, महसुस गरे र, हामी गुगलमा देश खोजेर बसिरह्यौँ १०... २०... ५०... १००...१००० ढलिरहेका थिए उनीहरू खेत, जंगल, बगर, जेल, ब्यारेक र यातनागृहमा र, हामी मृत्युलाई केवल अंक ठानेर बसिरह्यौँ छाती च्यातिएर मुटु बाहिर निक्लँदा उनीहरूले आमा सम्झे तर गरेनन् आत्था एक खेप न निकाले क्रन्दन एक लवज र, हामी आलपिनको घोचाइमा रोएर बसिरह्यौँ उनीहरू हिँडिरहे, दौडिरहे, भौँतारिरहे र, हामीहरू बसिरह्यौँ पलेटी कसेर बसिरह्यौँ उपरखुट्टी लाएर बसिरह्यौँ गोडा पसारेर बसिरह्यौँ सुविस्तासँग बसिरह्यौँ सुविधापूर्वक बसिरह्यौँ उनीहरू हरेक अश्लीलताको विरोधमा मुट्ठी उठाएर हिँडिरहे हामी उनीहरूलाई भद्दा गाली गरेर बसिरह्यौँ उनीहरू हरेक अपमानको बदला लिन आगो ओकल्दै हिँडिरहे हामी उनीहरूमाथि हेलाको फोहोर पानी छ्यापेर बसिरह्यौँ दुनियाँ यसरी बदलिँदैन, ब्रदर ! दुनियाँ यत्तिकै बदलिँदैन, ब्रदर ! हामी पर्खेर बसिरह्यौँ– आउनेछ कुनै महानायक अदृश्य अनि तिलस्मी हतियार भिरेर जसले एक बिहान हामी बिउँझदा यो धर्ती बदल्दिसकेको हुनेछ सर्वत्र हुनेछन् समृद्धि र खुसीयाली मधुर संगीत गुञ्जिनेछ दशै दिशामा कहीँकतै आर्तनाद हुने छैन तर, उनीहरूले यो प्रतीक्षालाई मूर्खता भने आत्मघात भने उनीहरू आफैँ महानायक हुन तम्सिए ब्रदर ! उनीहरू एउटा प्रचण्ड एउटा किरण, वा एउटा डा. बाबुराम भट्टराईका लागि मरेका थिएनन् एक न एक दिन आफ्नै कायरताले अवश्य हमला गर्नेछ हामीलाई र, त्यो दिन हामी खूब रुनेछौँ हामीजस्ता कृतघ्नहरूका लागि पनि मरिदिने उनीहरूलाई सम्झिएर हो, खूब रुनेछौँ हामी जसरी रोएका थिए उनीहरूका प्रेमिका÷पत्नी÷छोराछोरी र आमाबाबु कुनै सर्कस टोलीको खेला होइन यो धेरथोर बदलाव दुनियाँ यत्तिकै बदलिँदैन, ब्रदर !