घाती समय र तिमी

पक्कै यही ठाउँबाट ब्युझिएको हुनुपर्छ तानाशाही मनहरुको निषेधविरुद्ध टाउकैभरी कालो फूल सिउरेर तिम्रै छातीमा परेड खेल्नेहरुलाइ थचार्दै तिमीजस्ताको स्वर मथ्थर पार्नेहरुबिरुद्ध यही ठाउँबाट गर्जिएको हुनुपर्छ तिमी आमाको नुनिलो आँसु मुन्तिर बगाउँदै सपनाको भेल कालो बादल मडारिरहेको आकाश अनि तिमीभित्रको मान्छेले खोजिरहेको हुनुपर्छ यहीबाट एउटा सुन्दर बिहानी स्वीकार्न सकिन्न आफ्नै माटोमा अरुको आधिपत्य सुन्दर लाग्दैन कहिल्यै आफ्नै घरमा चियाउने गिद्दे नजर र सपना चोरेर बिष ओकल्नेहरुको लस्कर जित्नेहरुले आफ्नै इतिहास लेखेर गए हार्नेहरुको इतिहासै बेपत्ता भो भड्किरहेका होलान् शायद इतिहासका कालखण्डहरुलाइ धारे हात लाउँदै तिम्रो पुर्खाको आत्मा बलात्कृत डोल्माको आखाँ बगेर अझै भिजिरहेको होला त्यो निलो सिरानी डम्फु बजाउने हातै भाँचियो बुकीफूल सजिने चुल्ठै छिनियो कहाँ पुगिन् म्हेन्दोमाया गाउँदै हिड्ने तिम्री पे्रमिका देउराली भन्ज्याङ सुसेल्दै गाउने साथीसंगीहरु म देखिरहेको छु घाउहरुको हिसाब खोज्ने क्रममा तिमी लरखराएको आफन्तहरुको निशाना भेट्न धरमराएको गामबेसी हुँदै आखाँबाट बगाएर आशाको नदी शहरका कालपत्रे सडकमा आफैलाई बिछ्याएको मनको अन्तरकुन्तर निचोर्दै आफ्नै मुटु छरप्रष्टाएको हिजोको बिद्रोह हिजोको आक्रोश घरी बल्दै, घरी सेलाउँदै गरेको रित्तिएपछि आँखाको आँसु तिमी आज बेग्लै भएछौ न अखबारमा पढिन्छ न कुनै समाचारमा सुनिन्छ न देखिन्छ कतै तस्वीरमा न कोरिन्छ कुनै चित्रमा हराएको छ सवै तिमीले खोजेको मान्छे र फूलबुट्टे समयको मानचित्र मन हराएको मनहरु नाटक रचिरन्छन् राज्य बेखबर भएको स्वाङ पारिरन्छ हिमाली सिरेटोमा तात्तिने तिम्रैजस्तो मुटुहरुमा गहिरो भ्वाङ पर्दैजान्छ तर नहार नर्तस यो मायावी समयसँग अब उप्काएर फ्याँक्नुछ तिमीले तिम्रै माटोमा लागेको छली ट्याग आफ्नै मुखमा लगाइएको आदिम ताल्चा फुटाएर फोर्नुछ तिमीलाई असामाजिक बनाउने पर्खाल रापिलो आगो बनेर तताउनुछ यो सेलाएको समय । नुवाकोट