वरिपरिका जनताको तत्कालीन प्रतिक्रिया हेर्दा कतिपयले त युद्ध भएको अनुमान समेत गरेनन् । बरु उनीहरुले कुनै ‘फिल्म’ को सुटिङ भइरहेको पो ठाने । उनीहरुले ‘फिल्म’ को नक्कली सुटिङ ठाने पनि हामीले भने वास्तविक ‘फिल्म’ देखाइरहेका थियौं । वास्तविक ‘फिल्म’ को एउटा ‘सिन’, जहाँ वास्तविक रुपमा नै दोहोरो गोली हानाहान भैरहेको छ र मर्नेहरु पनि सदाका लागि मरेका छन् ।घडीको सुर्इले ठीक ५ः४० को संकेत दिन्छ । हाम्रा हतियारहरु पड्कन सुरु हुन्छन् । गोलीको आवाजसँगै नारा घन्कन सुरु हुन्छ– ‘जनमुक्ति सेना, नेपाल– जिन्दावाद !’ लडाइँ सुरु भयो । फायर सुरु भयो । नारा पनि सुरु भयो । केही समय अघिसम्मको व्यस्त काठमाडौं एकाएक ‘शान्त’ हुन पुग्यो । हामी सबै ‘सिभिल ज्याकेट’ फालेर जनमुक्ति सेनाको फौजी पोसाकको शानका साथ आक्रमणलाई तेज पार्छौं । हाम्रो आक्रमण तीव्रत्तर गतिमा अगाडि बढ्छ । दुस्मनको तर्फबाट पनि स्थिति या हाम्रो शक्तिबारे अनुमानै नगरी हाम्रा विरुद्ध लडिरहने दुस्साहस हुन्छ । निरंकुश शासकद्वारा नियन्त्रित, निर्देशित र भ्रमित सञ्चार माध्यामहरु त्यतिबेला पनि समाचारमा भनिरहेका छन्– ‘माओवादी आतंककारीहरु परास्त भइसके । अब उनीहरुले कहीं पनि कार्बाही गर्न सक्दैनन्... ।’ जबकि हामी उनीहरुको टाउकोमै हानिरहेका हुन्छौं । एकाएक भयानक भूकम्प गए झैं काठमाडौं थर्कन्छ । शक्तिशाली भनिने शाही रक्षकहरु कुन दुलोमा छन्, हामी देख्दैनौं । हामी यति मात्र थाहा पाउछौं कि उनीहरुमा ठूलो आतंक सिर्जित भैसकेको छ । जनमुक्ति सेनाको साहस र विवेकका अगाडि उसका तारबार दुर्इ मिनेट पनि टिक्दैनन् । वरिपरिका जनताको तत्कालीन प्रतिक्रिया हेर्दा कतिपयले त युद्ध भएको अनुमान समेत गरेनन् । बरु उनीहरुले कुनै ‘फिल्म’ को सुटिङ भइरहेको पो ठाने । उनीहरुले ‘फिल्म’ को नक्कली सुटिङ ठाने पनि हामीले भने वास्तविक ‘फिल्म’ देखाइरहेका थियौं । वास्तविक ‘फिल्म’ को एउटा ‘सिन’, जहाँ वास्तविक रुपमा नै दोहोरो गोली हानाहान भैरहेको छ र मर्नेहरु पनि सदाका लागि मरेका छन् । काठमाडौंमा माओवादीलाई प्रवेश गर्न नै नदिने ‘कसम’ खाएको शाही रक्षकहरुका लागि हाम्रो यो साहसिक कारबाही ‘आठौं आश्चर्य’ हुन्छ । निरंकुश सामन्ती शासन डगमगाए झैं देखिन्छ । निरंकुशताको मारमा परेका जनताहरुले मुक्तिको श्वास लिएजस्तो अनुभूति सर्वत्र हुन्छ । कसैलाई आफ्नो सत्ता गुमेजस्तो त कसैलाई अहिले नै सत्ता कब्जा भयोजस्तो । तर, यी दुवै कुा भएका थिएनन् । भएको यत्ति मात्र थियो कि, माओवादी जनयुद्ध अब अन्तिम विजयतिर उन्मुख छ र राजधानीमाथि नै आक्रमण गर्ने हैसियतका साथ ऊ काठमाडौं छिरेको छ । अनुभुतिको तीव्रतासँगै पहिलो ३ मिनेटमा हामीले दुस्मनको क्याम्पलाई आफ्नो नियन्त्रणमा लिन्छौं । ‘फेस टु फेस’ र ‘फास्ट टु फास्ट’ भएको त्यो आक्रमणको क्रममा हाम्रो तर्फ कार्बाहीका सहायक कमान्डर कमरेड शैलेशसहित दुर्इ जनालाई गोली लाग्दछ भने उनीहरुतर्फ इन्सपेक्टर सहित ११ जना सखाप हुन्छन् । दोस्रो ४ मिनेट हामीले ‘सर्च’ गर्याैं र अन्तिम ३ मिनेट नारा–जुलुस लगायौं । मोर्चामा लड्दै गर्दा भन्दा काठमाडौंमा लडाइँ जितेर नारा लगाउँदा हाम्रा छाती बढ्ता नै बढेर आए । जहाँ हामीले नारायणहिटीमै सुन्नेगरी ‘जनयुद्ध– जिन्दावाद ! नेकपा (माओवादी)– जिन्दावाद ! शाही सेना कहाँ छ– जनसेना यहाँ छ ! हत्यारो ज्ञानेन्द्र– मुर्दावाद !!\' आदिजस्ता नारा घन्कायौं । हँसिया–हथौडा अंकित रातो झन्डा दुस्मनको क्याम्पमा गाड्यौं । स्थितिको संवेदनशीलतालाई ख्याल गर्दै हामीले चौकीमा आगो लगाउने योजना रद्द गर्याैं । चौकीमा आगो लगाइएको भए घाइते भएका प्रहरीहरुको जीवन गुम्न जान्थ्यो । अर्कातिर सँगै रहेको तेलको ट्यांकर पड्केर सहरभरि आगलागी हुन सक्थो । यसरी हाम्रो कार्बाहीको पहिलो चरण सकिन्छ । अब सुरक्षित रुपले आक्रमण गर्दै, भिड्दै भए पनि आफ्नो आधार क्षेत्रतर्फ फर्कने भयानक चुनौती बाँकी नै छ । राजकाजी महर्जनजी थानकोटमै आइपुगेर घाइते कमरेड शैलेशलाई लिएर जानुभयो । हामीलाई धेरै ठूलो सहयोग भएको आभाष भयो । उहाँलाई कीर्तिपुरका जनताले आफ्नो काखमा सुरक्षित तरिकाले उपचार गरेर बचाए । त्यसपछि हामी ‘छापामार हाइ–वे’ तर्फ अघि बढ्न थाल्छौं । घरका छतहरुमा हामीलाई हेर्ने जनताको ताँती देखिन्छ । एउटा बोर्डिङ स्कुलका शिक्षक–शिक्षिकाहरुले त छतबाटै भने– ‘कमरेडहरु ! बधार्इ छ तपाईहरुलाई !!’ हामी कल्पनाबाहिरको यो बधार्इ र स्वागतले हर्षविभोर हुन पुग्छौं र भन्छौं– ‘हामी जनमुत्तिm सेना हौं । अब हामी काठमाडौं प्रवेश गर्दैछौं र छिट्टै नै सामन्ती निरंकुशताबाट देशलाई मुक्ति दिलाउने छौं । यात्रा जारी छ ।’ केही मिनेटपछि वस्ती सकिन्छ र ‘छापामार हाइ–वे’ सुरु हुन्छ । तर, वस्तीकै बीचमा डिभिजन कमान्डर विविधको फोन आउँछ । ‘शरदजी ! तपार्इंहरुकोतिर के भो ?’ उहाँले सुरुमै सोध्नुभयो । मैले भनें– ‘हामीले जित्यौं ।’ उहाँले फेरि सोध्नुभयो– ‘उपलब्धि र क्षति ?’ मैले जवाफ फर्काएँ– ‘जम्माजम्मी २४ थान हतियार, हाम्रोतर्फ २ जना कमरेड सामान्य घाइते, उनीहरुकोतर्फ इन्स्पेक्टरसहित करिब ११ को मृत्यु ।’ ‘बधार्इ छ तपाईंहरुलाई ! सुरक्षित तवरले फर्कनुहोला ।’ कमान्डरप्रति कृतज्ञ हुँदै मैले धन्यवाद फर्काएँ र कुनै पनि हालतमा उपलब्धिको रक्षा गर्ने प्रतिबद्धता जनाएँ । हामी खुशी हुँदै यात्रा अगाडि बढाउदै छौं ।
एकै छिनमा कमान्ड इन्चार्ज कमरेड अनन्तको फोन आयो । उहाँले भन्नुभयो– ‘शरदजी ! तपाईंहरुले जितेको कुरा मैले थाहा पाइसकें, तपाईहरुलाई अध्यक्ष कमरेडको पनि बधार्इ छ र पूर्वी कमान्ड इन्चार्ज कमरेड बादलले पनि बधार्इ दिनुभएको छ अनि मेरो पनि हार्दिक बधार्इ ! सुरक्षित तरिकाले रिट्रिट हुनुहोला ।’
प्रतिकृया लेख्नुहोस्: